Gisteren speelde The Who het tweede concert in de O2 Arena in Londen, dat eigenlijk op 18 december 2014 had moeten plaatsvinden. “Slip Kid” was verdwenen uit de set, terwijl “Eminence Front” en “You Better You Bet” waren toegevoegd. “Magic Bus” werd halverwege de show gespeeld.
Toen Roger zijn inzet miste bij “Substitute” en “I Can See For Miles” zei Pete dat hij zijn ‘momentum’ kwijt was. Roger reageerde: “You are such a tart!”.
Setlist:
I Can’t Explain
Substitute
The Seeker
Who Are You
The Kids Are Alright
I Can See for Miles
Pictures of Lily
My Generation
Magic Bus
Behind Blue Eyes
Join Together
You Better You Bet
I’m One
Love Reign O’er Me
Eminence Front
So Sad About Us
A Quick One, While He’s Away
Amazing Journey
Sparks
Pinball Wizard
See Me, Feel Me
Baba O’Riley
Won’t Get Fooled Again
De Rolling Stone heeft een recensie van het concert. “[M]ost of the recollections were musical: From Quadrophenia’s “I’m One” and “Love Reign O’er Me” to It’s Hard’s “Eminence Front” to Tommy’s “Amazing Journey,” “Sparks” and “Pinball Wizard,” the band played every song with minimum fuss and maximum volume, Townshend’s windmilling power chords and Daltrey’s roar still intact. Finally, after a high-powered finale of “Baba O’Riley” and “Won’t Get Fooled Again,” a little sentiment crept in. “Thanks for sticking with us over the years,” said Daltrey, casting a last, lingering look over the crowd”
The Guardian meldt: “The Who can still be a breathlessly exciting live act, especially in rooms smaller than this 20,000-capacity barn, but tonight they seem constantly to be trying to catch up with themselves. “Can you imagine a football team playing two games in a row?” Daltrey asks, only three songs in. “That’s what they expect of us.”. In the last third of the set, though, what had been a disjointed ragbag of a show finally starts coming together“.
Fragments 
In een nagenoeg uitverkochte O2 Arena (19.000 man in Greenwich (Londen) leverde The Who maandagavond een bijna perfect concert af voor een dolenthousiast publiek. De band beheerste het podium ruim 2 uur, waarin nagenoeg alle hits uit de eerste periode (tot en met Who Are you uit 1978) werden gespeeld . Ik was een beetje bang dat twee avonden achter elkaar optreden voor met name de stem van Roger wat te veel zou zijn, maar ik heb hem de laatste jaren zelden beter gehoord. Roger en Pete hadden er duidelijk zin in en maakten grapjes met het publiek. Ook boden ze hun excuses aan voor het uitvallen (wegens ziekte) van de twee Londense concerten eind december. Daarnaast zei Pete dat het toch wel heel merkwaardig is dat twee bejaarde ‘Rockgeezers’ wel in staat zijn om twee avonden achter elkaar flink aan de bak te moeten, terwijl duurbetaalde jonge voetbalprofs nog geen twee wedstrijden in een week kunnen spelen. Hoogtepunt voor mij waren My Generation, I can see for miles, Eminence front, Een Tommymedley met Overture, Pinball Wizzard en See me feel me, een fantastische Magic Bus en een lang uitgesponnen ‘Won’ t get fooled again’ en a quik one. Peter legde uit hoe het nummer, eigenlijk een miniopera, tot stand kwam en hoe het voor het eerste live werd gespeeld tijden The Rolling Stones Rock and Roll circus in 1968. En dan vergeet ik nog een aantal nummers. Zak Starkey was buitengewoon goed op dreef achter de drumkits, en Pino en Simon deden daar niet voor onder. De band was in topvorm, waarbij ook de drie toetsenisten een degelijke rol speelden. Tegen kwart voor elf, na ruim twee uur muzikale topsport, was de koek op. Daltrey mag dan nog wel steeds geen dag ouder lijken dan 50, hij is wel degelijk 71 en Pete wordt in mei 70. Een toegift was na een dergelijk wervelend concert helaas niet meer te verwachten. De koek was op. De heren moe. Een fantastisch avond. Op naar 23 juni in Dublin om nog een uitgesteld concert in te halen.
Leuk om te lezen Peter. Krijg zin in 1 juli en ben benieuwd naar verslag van Reggy over optreden vanavond in de Albert Hall.